Zo weinig

Er zijn van die dagen, van die weken, van die maanden zelfs, dat je tegelijk over alles en niets wil schrijven. Er is zoveel om over te struikelen dat de verlamming bezit neemt van je lijf en je denken, van je hart en je voelen. Een verlamming die je stom maakt. Zoals in: stemloos, woordeloos, sprakeloos, vervuld van ongeloof. Verbijsterd, dat ook.

Verbijsterd over een partijvoorzitter die schaamteloos uitschuift, maar evengoed over de hyena’s die al maanden georchestreerd jacht maken op diezelfde partijvoorzitter, zozeer dat er niet naast die heksenjacht te kijken valt. Verbijsterd over de strijd om perceptie, die nooit eens een strijd is voor waar het écht zou moeten over gaan: feiten, inhoud, oplossingen en langetermijndenken, voorbij de waan van de dag. Verbijsterd over het cynisme als brandstof van denken, zeggen, handelen.

Verbijsterd ook over het gemarchandeer met - ik zeg maar wat - stikstof en premies voor elektrische wagens (ga dat maar eens uitleggen aan de talrijke eenoudergezinnen die al te vaak aangewezen zijn op de voedselbank). Verbijsterd over de onmacht, o de onmacht, die weliger dan ooit tiert op alle banken, in alle parlementen en in teveel huiskamers. In zoveel monden links en rechts en in het midden. Verbijsterd over de onderbuik, de gal, de bagger die mensen spuwen vanachter een scherm. Verbijsterd over zoveel, over teveel ontmenselijking. Verbijsterd over een pater die zelfmoord pleegt na de zoveelste bekentenis over misbruik. Verbijsterd over zijn broeders van/in liefde, die vragen om te bidden voor de rust van zijn ziel. (Hoezo, de rust van zijn ziel? Zijn kinderneukende, zelfmoorderige ziel?) En jij, je weet niet wat je nog zeggen kan. Je weet niet welk verhaal je nog hebt voor je zoon van 14. 'Wees flink jongen. Wees rechtvaardig.' Alsof je dat nog verkocht krijgt.

Er zijn van die dagen, van die weken, van die maanden zelfs, dat je tegelijk over alles en niets wil schrijven. Omdat er zoveel is, zoveel teveel dat je staande bevriest. Je zou iemand, je zou iedereen door elkaar willen schudden. Je zou iemand, je zou iedereen willen zeggen: het is genoeg. Maar er is niemand thuis. Tenzij verborgen in de eigen ongewassen navel, waar het stinkt naar geronnen zweet en narcisme.

En je zou willen zeggen: kijk dan, kijk dan hoe wij mieren zijn op een kiezel in een immens, onmetelijk, onbevattelijk universum.

Je zou willen zeggen: er zit zoveel meer in ons. Alleen wil dat meer maar niet komen.

En je kind van 14 vraagt: leg mij uit hoe de wereld daarbuiten te begrijpen. En je hebt geen benul, geen antwoord, geen verklaring. Je hebt niets, alleen maar elke dag wat minder.

En dat is weinig. Te weinig. Het is niets.