Spiegel

‘Hoe doe jij dat dan?’, willen de vrienden weten. We zitten met z’n vijven aan een zonnige tafel: drie vrouwen en twee mannen. Die andere man gaat straks trouwen met één van de drie schoonheden rondom. Het is een late roeping. Zij zou nooit huwen, klonk het jaren stellig. Maar kijk, uiteindelijk vroeg zij hem. Late veertigers die we zijn, kijken we er reikhalzend naar uit straks nog eens te dansen dat de stukken eraf vliegen. Die twee zijn al decennia een goed draaiende tandem en kregen onderweg drie kinderen, waarvan nu ook de jongste aan het middelbaar is begonnen. De andere twee madammen en ikzelf snijden ons aan de scherpe randen van ándere liefdespapieren. Waardoor we dus op het onderwerp daten belanden en hoe je daaraan begint, op onze leeftijd. Ik gebaar van krommenaas. En dus vraag ik achteloos ‘Hoe doe ik wat?’. ‘Daten! We zien in onze omgeving nogal wat relatiebreuken. Daar zitten er ook een paar tussen van highschool sweethearts. De vertwijfeling is alom. Want hoe doe je dat, verder gaan? Het is ook zo breekbaar als je maar één man of vrouw hebt gehad en jezelf plots in alle letterlijke en figuurlijke naaktheid aan vers bloed moet tonen.’

Ik zwijg even. Bedenk mij dat ze die vraag aan de verkeerde mens stellen. Omdat ik meer dan ooit goed ben op mezelf. Omdat ik nog een paar grote maar haalbare dromen heb. In een relatie stappen, zou betekenen dat ik minstens één van die dromen, de belangrijkste, moet opgeven. En dat wil ik niet. Er is teveel gebeurd. In de liefde en bij uitbreiding in het leven. Mijn liefdes, mijn leven. ‘Ik ben in ieder geval niet op zoek naar dates’, zeg ik. ‘Dat wil niet zeggen dat ze niet af en toe op mijn pad komen. En dan wordt het naar mijn gevoel heel snel complex, maar ik steek wat dat betreft ook de hand in eigen boezem. Ik ben er met de jaren niet makkelijker op geworden. Natuurlijk droom ik heel soms nog eens van een inslaande bliksem. Natuurlijk wil ik geloven dat die ene Ware Liefde daarbuiten nog ergens rondwaart. Maar de eeuwige romanticus in mij is terminaal, vrees ik.’ De vrienden kijken mij verbaasd aan. Een woord als terminaal is niet meteen een sfeermaker. En toch. Ik ben de laatste om het schielijke verscheiden van een hoofs ideaal uit oude ridderverhalen erg te vinden. Is dat tragisch? Misschien. Ik weet het niet. Voor mij voelt het in ieder geval niet zo. Al zou het best kunnen dat dat ook maar een pantser is, waaronder ik rustig kwetsbaar kan zijn. Wie zal het zeggen?

Feit is dat ik van langsom beter in mijn vel zit en scherper dan ooit weet wat ik wil en niet wil. Ik ben - toegegeven - ook minder dan ooit bereid daar nog radicale compromissen over te sluiten. Ik besef dat ik daarmee een schare mensen wellicht onrecht doe. Alleen is het dat of mezelf onrecht doen. Het is één van die inzichten die ik overhield aan bijna twintig dagen bij Bro, in het Franse zuiden. Het is ook daar dat het mij daagde dat ik zowaar mezelf een beetje graag begin te zien. Het schijnt niet onbelangrijk te zijn, volgens mensen die het kunnen weten (en die je doorgaans veel geld betaalt om je heel vanzelfsprekende inzichten bij te brengen).

Jezelf graag zien, wat een krachtig gevoel is me dat. Zeker als het nieuw is, want dan schiet de slinger haast vanzelf een beetje door. Maar zo gaat dat, toch? Tussen de uitersten lonkt het midden. Het braakliggende speelveld daartussenin verken je niet op kousenvoeten. Je banjert van hier naar daar. Een slingerbeweging heeft geen cockpit. Het is een natuurwet. Ze gaat haar gang. Net zolang tot ze stil gaat hangen in dat vredevolle rustpunt. Het is, ik beken, work in progress.

Hoe persoonlijk datgene wat ik hier deel ook lijkt - dat hoor ik wel eens: ‘Wat jij allemaal vertelt!’ - in wezen gaat het niet over mij. Het gaat over ons allemaal. Het gaat over u. Het gaat over hoe wij mensen roeien met de riemen die we hebben. Over vallen en opstaan. Over leren. Over in de spiegel kijken. En mild zijn voor wat je ziet. Het gaat over de rugzak die elkeen van ons draagt, de ene al met zwaardere tred dan de ander. Het gaat over breekbaarheid én kracht, over vuur én weemoed, over wat was en niet was, over wat is en kan zijn. We zijn allemaal slingers die soms doorschieten. Er zijn lieden onder u die het vermogen hebben zichzelf iets anders wijs te maken. Ik wil ze wel eens benijden. Maar als puntje bij paaltje komt, wil ik vrank en vrij doen wat de meeste mensen doen: aanmodderen. Zoeken, om vaak niets te vinden. Dat is prima, dat niet vinden. Mijn goede vriend Jens zegt altijd: ‘Wie vindt, heeft slecht gezocht.’ Voor de volledigheid dient gezegd dat Jens dat slimmigheidje haalde bij niemand minder dan Rutger Kopland

Wie vindt heeft slecht gezocht. Kijk. Dat vind ik schoon. Dát zijn woorden waarin ik kan wonen. Daar ben ik wat mee. Omdat we niet moeten vinden. If anything, moeten we gevonden worden.

Dat brengt mij naadloos - nou ja, rédelijk naadloos - weer terug in de Provence, waar ik een ritme vond dat het mijne is, en een draai, en eens te meer een verwante geest in Bro. Wij kunnen het ene moment diepfilosofische bomen opzetten en vervolgens uren in stilte doorbrengen. Wij worden nu eens tot tranen toe bewogen door dezelfde muziek en verlustigen ons dan eens in de forel die straks en papillotte de oven ingaat. Ook kunnen wij soms synchroon eenzelfde idee opperen. ‘Wat als we nu een eigen gazet maken? Vol kolder en satire. Compleet van de pot gerukt en geschift.’ Wat we prompt ook deden. Díe gazet kent vandaag haar première. Dat moet u uiteraard benieuwen. En dus besluit ik deze keer met een krachtig ‘Van mijn erf! Rep u spoorslags naar Au Parleur!’

Ge moest al weg zijn. En neem ineens een abonnement. 't Is gratis en voor niets. Dat kunnen maar weinig gazetten meer zeggen, dezer dagen.