(Mente à) l’eau

Het is een loden hitte nu, die hier hangt. De Var kreunt net als een paar dozijn andere Franse departementen onder een gloeiend hete zon. Normaal kijken Bro en ik vanuit zijn stek uit over Provençaalse daken, maar heden zien wij niets. We houden luiken, ramen en gordijnen gesloten. En dan nog druppelt het zweet van onze bonkige ruggen. Riviertjes banen zich een weg over onze lijven. Af en toe puffen wij. Straks zoeken we weer de koelte op van de auto. Onder het genot van een aircobriesje zullen wij ons naar de hoger gelegen Gorges du Verdon begeven. Hoger, dus minstens een paar graden koeler. Van dat laatste zullen we ons vergewissen op een schaduwrijk terras, waar we blond abdijbier van het vat wijselijk zullen mijden en Ricard evengoed. Bro zal een appelsienlimonade nuttigen van een bekend Frans merk. Ik houd het op een mente à l’eau.

Ik ben hier graag. Ik zou hier kunnen blijven. Maar vergis je niet: het is overal iets. Gisteren kreeg Bro een petitie onder zijn neus geduwd van een - terecht - activistische stadsgenote. Het debiet van het kraantjeswater is zowat onder nul gezakt. Wij wassen ons met povere druppels. De sjampoo uit je haar wassen is een processie van Echternach. Hoe dat komt? De wijn- en olijfboeren overladen hun gewassen overvloedig met water. Terwijl die dat eigenlijk niet nodig hebben. Ze halen dat water uit le Canal de Provence, op kosten van de belastingbetaler. Jaarlijks goed voor een bedrag van - ga vooral even zitten - 160 miljoen euro. Misschien is wat nu volgt nog cynischer. In de ruime omgeving liggen een drietal golfterreinen. Kennelijk zijn golfers erg gehecht aan een groene grasmat. En dus krijgen die domeinen overvloedig vocht om de rijke stinkers te behagen. Elk golfterrein jaagt er zo’n slordige 50.000 kubieke meter water door per jaar. Ondertussen drogen natuurlijke bronnen voorgoed op en staan tal van rivierbeddingen droog. ‘Eigenlijk is het ancien regime nooit helemaal weggeweest’, mijmert Bro. Eigenlijk heeft hij gelijk. De middenklasse wordt aan alle kanten in de kont genaaid door een kleine, steenrijke elite. Ik zie daar overigens geen complotten achter. Daar moet je op Telegram voor wezen. Neen, het is gewoon de dynamiek van het groot geld. En die zie je overal, ook bij ons in Vlaanderen, waar een luchthaven als Deurne het moet hebben van privé-jets die een handvol rijke industriëlen en andere notabelen vervoeren. Ten koste van een waardevol alternatief: een natuurgebied. Om maar één voorbeeld te geven. Over de grote plas sturen Bezos en Musk om ter eerst tuigen de ruimte in en voeren daar tal van drogredenen voor aan. Terwijl ze in wezen gewoon hele rijke jongetjes zijn met een joekel van een ego, die van zowat alles een speeltuin maken. Dus ook van de ruimte. Après nous? Le deluge! Ik vind die heren al lang niet zo visionair meer, onderhand.

Ondertussen zijn er hier in Frankrijk heelder gebieden waar geen vergunningen voor zwembaden meer worden uitgereikt. Hun 'plas' verdampt dermate snel dat eigenaars het volume dagelijks drastisch moeten aanvullen. Er komt een punt waarop dat gewoon niet meer te verantwoorden is. Wetenschappers voorspellen dat de gletsjer die de Rhône voedt in 2050 helemaal zal gesmolten zijn. Dat is heel veel rivier die niet meer bevoorraad zal worden uit de bergen. Met langs die rivier ontelbaar veel wijnstokken. Terwijl de kasteeleigenaars en wijnboeren lustig irrigeren, delven ze het graf van toekomstige generaties. Van hun eigen nakomelingen. Maar wat zou het. Après eux le deluge!

Maar goed. Wij begeven ons nu - slakkengang - naar de impressionante kloven van de Verdon. Voor een mente à l’eau. Nu er nog heel even water is.

Wijl wij daar zijn, zullen wij meteen ook ons creatieve hoofd breken over een gedicht op maat mét een schone tekening erbij. Want jawel, ons kindeke is geboren: Poëzie op Maat. Tussen Bro en mij pákt de mayonaise. Altijd. Maar oordeel vooral zelf. Klik de link aan. Lees. Zie. En zeg het voort.