Ik wil niet praten. Ik heb al bij al weinig te zeggen. Daarom schrijf ik. Zoals nu. Ook al is dat kwetsbaar. Ik wil bijvoorbeeld geloven dat ik een dichter ben. Het is een houvast, een strohalm als een ander. Iets dat mij betekenis geeft, en een identiteit. Tegelijk weet ik: ik ben het maar. En ik ben geen Rutger Kopland, geen Peter Verhelst, geen ...
‘Godvergeten’ veroorzaakte terecht een schokgolf in Vlaanderen. Over dat walgelijke misbruik en het falen van justitie is al ruim inkt gevloeid. Ik kan er weinig aan toevoegen. Tenzij.
In het zog van de documentairereeks kozen heel wat mensen voor een ontdoping, die in de feiten natuurlijk geen ontdoping is. Die klets kraantjeswater - want ...
Er zijn van die dagen, van die weken, van die maanden zelfs, dat je tegelijk over alles en niets wil schrijven. Er is zoveel om over te struikelen dat de verlamming bezit neemt van je lijf en je denken, van je hart en je voelen. Een verlamming die je stom maakt. Zoals in: stemloos, woordeloos, sprakeloos, vervuld van ongeloof. Verbijsterd, dat ook.
Verbijsterd ...
Ik kreeg afgelopen week een berichtje van Eline. Het was een mare die mij blij stemde. Eline is nu bijna 20, maar ik leerde haar jaren geleden kennen in het UZ Brussel, waar ik toen werkte. Ze was er in behandeling voor een eetstoornis en vond therapeutische steun in Villa ...
‘Was ist das leben?’ Mijn grootvader aan moederszijde - o, die schone mens! - wilde me dat retorisch wel eens vragen, des zondags, wanneer hij bij ons te eten kwam. Mijn mama toverde dan coq-au-vin met kroketjes op tafel, of een andere vorm van overheerlijke stoofpot. Het gebeurde dat hij zei: ‘Kom, we gaan op restaurant!’ En dan trok hij ...