Verloren

Ik wil niet praten. Ik heb al bij al weinig te zeggen. Daarom schrijf ik. Zoals nu. Ook al is dat kwetsbaar. Ik wil bijvoorbeeld geloven dat ik een dichter ben. Het is een houvast, een strohalm als een ander. Iets dat mij betekenis geeft, en een identiteit. Tegelijk weet ik: ik ben het maar. En ik ben geen Rutger Kopland, geen Peter Verhelst, geen Herman de Coninck, geen Anna Enquist, geen Stefan Hertmans, geen Maud Vanhauwaert of Sylvie Marie. Ik ben vooral heel veel niet. Zo is het en het is niet anders. En toch is er die voortdurende noodzaak om te verdwijnen, te schuilen in virtueel of handgeschept papier. Omdat ik dan misschien, wie weet, even besta, hier.

Ik wil wel spreken, maar waarover dan? Over de zoveelste banaliteit, terwijl de wereld vergaat in het Midden-Oosten en ver daarbuiten? Over het kleine jongetje in mijn navel dat, straks bejaard, nog steeds geen weg heeft gevonden? Over al wat lang geleden al verloren ging, de liefde op kop?

Fuck that. Ik ben het maar, met mijn mond vol valse tanden. Daarbuiten is de gruwel vele malen groter dan in mijn hoofd. Daarbuiten draait een wereld die ik maar niet kan bevatten. Daarbuiten is zoveel verdriet dat ik gelukkig word van het al bij al kleine dat het mijne is.

En dus wil ik niet praten, want ik kan het niet. En tegelijk wil ik spreken, maar het lukt mij niet. Omdat ik een kerker ben. Alleen op goede dagen aanvaard ik bezoek. Soms vind ik dan een stem.

Maar dat is allemaal van geen tel. Daarbuiten is de gruwel vele malen groter dan in mijn hoofd. Daarbuiten gaat een wereld ten onder aan steeds minder mét. Daarbuiten bloedt een wereld leeg aan almaar meer zónder. Daarbuiten loop ik verloren.