Censuur? My ass

Dag lezer. U weet het, of u weet het niet, maar een tweetal maanden geleden begonnen mijn Bro en ik met Au Parleur, een soort online krantje. Diminutief. Omdat we ’t niet groter willen maken dan het is. Het uitgangspunt was en is kristalhelder: we willen vooral niet ernstig zijn. Het Peulengaleis meets In De Gloria meets Monty Python, zoiets. We waren het ook meteen eens over ons adagium. Het is kinderlijk eenvoudig: geen polarisatie, geen politiek, geen stereotypering, geen veralgemeningen, geen negativisme om het negativisme (al gaan we enig sarcasme niet uit de weg) en geen mogelijkheid tot zure, anonieme reacties van kleine mensen die zich – achter het veilige scherm van hun computer – god wanen. God, in wie wij overigens niet geloven. God, élke god, kan onze rug op.

Begin oktober werd een festival in Israël op onthutsende wijze overvallen door de bende van Hamas. De wereld was geschokt. Daarop trok de bende van Netanyahu, de Israëlische premier, de vergeldende messen. En de toorn bleek en blijkt hallucinant groot. Dat zijn de feiten en die feiten moeten gezien worden in het licht van een halve eeuw conflict.

Terug naar Au Parleur, ons (on)geschifte gazetje. Gemaakt door mensen van goede wil en met zin voor nuance (dat wordt een zeldzaam en daardoor des te hoger goed), met het hart op de juiste plaats, dat evenzeer, als ik dat laatste zelf even mag zeggen. (En indien niet doe ik het toch. Wie houdt mij tegen? Dit is mijn column, niet de uwe.)

Terug, ook, naar het credo van Au Parleur, zoals hierboven geduid. Moeten wij een standpunt innemen, vroegen wij ons af. Een kant kiezen? Wij waren het er quasi unaniem over eens: neen, dat moeten wij niet. Omdat nuance nu eenmaal belangrijk is. Waarop we een kwetsende tekening – Israëlische soldaten werden verbeeld als bewakers van een (nazi)kamp en er werd gesuggereerd dat ze 'de kneepjes van het vak' hadden geleerd van hun grootouders – resoluut weigerden. ‘Censuur’, gilde de inzender, die het ‘terloops’ ook had over een ‘juiffenconcern’ (sic). Wij vonden die tekening niet publiceerbaar. Wij vonden de woordkeuze ook bepaald tekenend. Wij, Bro en ik, de verantwoordelijke uitgevers, vonden het onkies. Punt. Wij namen onze verantwoordelijkheid. Vanuit de diepgewortelde overtuiging dat nuance cruciaal is. Vanuit een drang om te verbinden, niet te verdelen. Vanuit het besef dat wij geen Charlo Hebdo zijn en het ook nooit onze ambitie is (geweest) dat te zijn of te worden.

De hele discussie eindigde met virtuele slaande deuren, waarop iemand het virtuele pand verliet. Gevraagd of hij/zij diezelfde tekening op de eigen facebookpagina zou posten, bleef het stil. We zijn nu drie weken verder en hij/zij heeft de bewuste tekening nog steeds niet gepubliceerd op zijn/haar eigen kanaal, onder eigen naam. Tot zover De Grote Mening. Tot zover Het Militantisme. Tot zover De Ballen Aan Het Lijf. Onder de vlag van Au Parleur moet het kunnen, maar vrank en vrij zélf dat standpunt innemen? Ho maar.

Ik neem dat standpunt nu wél in. En dat doe ik in mijn eigen, persoonlijke column. In mijn eigen naam. Via mijn eigen kanalen. Want: dit hier heeft geen plaats in Au Parleur (dat u overigens dringend eens moet bezoeken). Ik sta voor wat ik zeg en ik zeg waarvoor ik sta. Ik hoef geen verstoppertje te spelen onder andermans paraplu. Fuck that. En ik zal nog wat standpunten innemen, maar strikt en alleen ten persoonlijke titel:

1. Ik walg van Hamas, een terreurbeweging die haar eigen volk misbruikt én blootstelt aan immens leed!
2. Ik walg van Netanyahu, die net als Hamas een plaats verdient voor een oorlogstribunaal. Wat hij doet is een genocide, is ongezien in schaal (sla de statistieken erop na en dan zie je hoe donkerrood de dodentol aan Palestijnse zijde kleurt en hoezeer diezelfde tol aan Israëlische zijde nog geen fractie is daarvan). Als Hamas terreur is, dan is Netanyahu staatsterreur.
3. Mijn hart breekt bij het aanzicht van al die kinderen in Gaza, die ofwel dood, ofwel in shock zijn.
4. Ik walg óók van de gretigheid waarmee alles op één hoop wordt gegooid. Hamas is niet ‘de Palestijnen’ en Netanyahu is niet ‘de Israëli’s’.
5. Wat zich in Gaza afspeelt, is mensonterend, degoutant, ongezien, volstrekt buiten enige proportie, en de Westerse wereld heeft niet de kloten om te zeggen: genoeg! Daar moest datzelfde Westen zich diep voor schamen. Idem voor de Verenigde Naties.
6. Ik weiger te oordelen over ‘de Joden’. Velen onder hen tonen zich bijzonder kritisch en geschokt over wat er gebeurt in de Palestijnse gebieden.
7. Ik weiger Hamas goed te praten.
 

Zo. Duidelijk, toch? Ik heb geen Au Parleur nodig om mij achter te verstoppen. Ik sta zelf wel voor iets.

Weet u, lezer, het is pijnlijk, o zo hartverscheurend pijnlijk 'simpel': ik zie alleen maar slachtoffers. Van macht, van geopolitiek, van geld, van wapenhandel, van belangen, van politieke ontucht, van godsdienstfanatisme (terwijl god niet bestaat, hij is een verzinsel dat de onmacht over onze sterfelijkheid moet sussen, hij moet mensen bang maken, kwestie van hen in de pas te pas te laten lopen van – jawel – macht, geopolitiek, geld, wapenhandel, belangen en van god-weet-wat-nog. Maar god weet het oprecht zélf niet. Natuurlijk niet, want hij bestaat voor geen meter. De oetlul. Anders had ie toch al lang ingegrepen? Samen met Allah en de rest van het zootje ongeregeld.)

Ik zie alleen maar slachtoffers. En ik weiger ze in te delen volgens geloof en kleur, volgens goeden en slechten. Ik kan alleen maar huilen. En het meest – zoveel is zeker – jank ik om die Palestijnse kinderen. Maar dat is MIJN gevoel. Van mij. En dat ventileer ik op MIJN kanaal. Van mij. Ik heb geen vehikel, geen masker, geen paraplu nodig om te zeggen, om te staan waar ik voor sta. Punt.