Nooit onfeilbaar

Er was een tijd waarin ik poëtische columns pleegde over mijn alleenstaand vaderschap. Die stukjes verschenen online, op het platform van Charlie Magazine, een mooie plek, die helaas ten onder ging. Omdat het onmogelijk opboksen was tegen kapitaalkrachtige mediaconcerns en hun niet zelden bedenkelijke clickbaits. Omdat het vechten was tegen commerciële modellen, ook. Edoch, laat ik daar maar geen discussie over opstarten. Ik heb er de tijd en de energie niet voor. Plus: alleen al door dit te schrijven, gooi ik ongetwijfeld een paar ruiten (en dus een stuk potentiële broodwinning) in. Niet slim, voor iemand die elke euro moet omkeren. Maar de waarheid heeft haar rechten en dat we al enige tijd op een hellend vlak zitten waar we niet al teveel heil van moeten verwachten, is óók pijnlijk duidelijk.

Wie mij een beetje volgt, weet dat ik ook een tijdlang een column schreef voor een populaire krant. Dat werd gesmaakt, als ik dat mag zeggen, maar na een jaar besloot een ‘oude’ wijze dat er meer muziek zat in de overwegingen en besognes van BV’s. Zij weer. Want: de scheet van een Ster ruikt beter dan de scheet van een Gewone Sterveling. Zoiets. Waarbij ‘Ster’ natuurlijk relatief is in Vlaanderen. Laat Koen Wauters, Natalia, Bart Peeters, Kobe Ilsen, de K3-meisjes of andere zwaargewichten (en dat zeg ik niet ironisch, ik heb ze allemaal hoog zitten) de taalgrens oversteken en geen hond, geen haan, geen kanarie of goudvis die er nog naar kraait. Feit. Zo relatief is het, hier in ons kleine Vlaanderen. Wij zijn fokking Amerika niet.

Al die BV’s worden te pas en te onpas opgevoerd. Slim, zou je denken. Verzekerde verkoop of clicks, zou je denken. Ik ben daar nog niet zo zeker van. Het is een model dat volgens mij maar zijn tijd meegaat. Als je BV’s te pas en te onpas voor je kar spant, worden ze vanzelf relatief. Het is een aanpak die zichzelf én de lokale sterren in kwestie uitholt. Wat moet je nog met die mensen, op den duur? Door ze te manifest op te voeren, devalueer je hen voortdurend.

Maar goed. Wat zit ik te bazelen? Ik klink als een zuur, verongelijkt pubertje. Wat ik niet ben. Ik dop mijn boontjes wel. Is het dat ik morgen niet meer mag schrijven, dan ga ik wel de vaat doen in de horeca. Ik ben een overlever. Ik weiger níet te overleven.

Nog even terug naar dat vaderschap. Mijn mijmeringen daarover konden bij Charlie op heel wat bijval rekenen. Niet onterecht, eigenlijk. Je leest zoveel over alleenstaand moederschap en de bergen die solomama’s verzetten. Terecht. Hulde. En ongetwijfeld zijn de alleenstaande vaders in de minderheid. Maar ze bestaan wel degelijk. Ze doen hun stinkende best. En ook zij huilen in het diepst van de nacht, uit het zicht van hun kroost, om al hun onvermogen en onmacht. En ook zij worden te weinig gezien. Misschien mag dat ook wel eens gezegd. Vader zijn, is mijn hoofdberoep. Al de rest is bijzaak.

Het is meteen ook de reden waarom ik niet meer schrijf over mijn vaderschap. Omdat ik het in één ruk dan ook over mijn zoon van 14 moet hebben. En die heeft er niet voor gekozen op te duiken in de talige oprispingen van zijn ouwe. Hij heeft recht op zijn parcours, zijn privacy, zijn vallen en opstaan, zijn stommiteiten.

En ik? Ik heb het voorrecht hem in mijn armen te sluiten wanneer hij struikelt. Ik mag haven zijn. Baken. Niet, nooit onfeilbaar. Maar wél onmiskenbaar.