Freaky Franky

Ik kreeg afgelopen week een berichtje van Eline. Het was een mare die mij blij stemde. Eline is nu bijna 20, maar ik leerde haar jaren geleden kennen in het UZ Brussel, waar ik toen werkte. Ze was er in behandeling voor een eetstoornis en vond therapeutische steun in Villa Samson, een plek waar patiënten van het ziekenhuis in een huiselijke omgeving contact kunnen hebben met dieren. Ik vond dat een even briljant als eenvoudig idee. Je moet weten dat wetenschappelijk is aangetoond dat contact tussen mens en dier een positieve impact heeft op het genezingsproces. In Villa Samson kunnen patiënten van het UZ Brussel wat gestolen uren doorbrengen met hun eigen huisdier of knuffelen met de twee huiskatten Misty en Luna. Andere vaste viervoetige gasten zijn onder meer de werkelijk überschattige golden retriever Obie en Lily en Quito, twee Cavalier King Charles die je zó zou willen opeten. Bij wijze van spreken, dat spreekt.

Terug naar Eline, die ik dus ontmoette in het hartverwarmende Villa Samson. Ik, eeuwige verhalenverteller, mocht er getuigenissen van patiënten optekenen. Eline was één van hen. Zij verbleef enkele maanden in het kinderziekenhuis, waar ze op dat moment het gevecht aanging met een eetstoornis. Haar verhaal kwam binnen bij mij. Eline was een meisje uit een veilig, warm nest en toch ontstond ergens onderweg in haar opgroeien een immense controledwang. Want vergis je niet: een eetstoornis gaat niet over eten en vermageren, het gaat over controle willen houden. Dat uitgerekend jongeren in dat straatje belanden, is niet zo vreemd. Vaak is eten (of net niet) één van de weinige aspecten die ze zélf kunnen beheersen.
We spoelen vooruit, naar de zomer van 2022. Eline is inmiddels 18 en na jaren therapie en begeleiding is die weerbarstige duivel genaamd eetstoornis getemd. Ik mag haar interviewen voor de Gezinsbond. De pienterheid waarmee ze in alle openheid praat over het parcours dat ze achter zich heeft liggen, maakt grote indruk op mij. Ook hoe haar ouders – die mee aanschuiven aan tafel – inkijk geven op de impact van een eetstoornis op een gezin met nog twee andere kinderen, zal nog dagen nazinderen.

Niet zo heel veel later stuurt Eline mij het manuscript van het boek dat ze heeft geschreven over haar strijd met anorexia. In de hoofdrol: Freaky Franky, zoals ze haar innerlijke criticus gedoopt heeft. Alweer ben ik onder de indruk. Ik vraag me af wat ik kan doen om haar manuscript vleugels te geven. Ik speel het door aan een grote uitgeverij, waarvoor ik als ghostwriter een boek heb geschreven. Mijn contactpersoon heeft net als ik instant groot respect voor Eline, maar moet helaas ook bedanken. “Er zijn al tal van deze ‘getuigenisboeken’ verschenen, en daar zijn we dus heel erg voorzichtig mee”, klinkt het. Wat ik begrijp. Maar tegelijk vind ik het doodjammer. Mocht een BV met datzelfde verhaal zijn gekomen, dan waren de persen al aan het rollen. Dát is de trieste waarheid.

Ik moet bekennen dat ik ongerust was toen ik die njet aan Eline moest overmaken. Zou het haar een knauw geven? Maar Eline is Eline. Zeker geen tafelspringer, maar wél iemand die in de verte een doel kan afbakenen en daar dan vol voor gaat.

 
En dát, goede lezer, brengt mij weer bij het begin: het bericht van Eline. Een bericht vol witte rook: dat boek, háár boek, ligt er én dat fikste ze helemaal op eigen kracht. Ik ben naast plaatsvervangend wild enthousiast en euforisch ook geweldig trots op haar. Eline, lieve slimme strijdvaardige Eline vocht en overwon. Meer nog: haar verhaal staat nu te boek en kan lotgenoten helpen hún demonen te temmen. En dus, goede lezer, wil ik, kan ik niet anders dan zeggen: haal dat boek van Eline in huis, hierzo. Koop het. Lees het. Zeg het voort. Deel deze column, die tegelijk een oproep is. Als er iemand is die dat verdient van kop tot teen en weer terug, dan is het Eline.