Staying alive

De meeste dromen zijn bedrog. Dat zijn niet mijn woorden, maar die van ene Marco Borsato. In zijn geval mogen we concluderen dat zijn premisse behoorlijk selffulfilling bleek. Van zero to hero en weer terug, het is al bij al gauw gebeurd. Marco kan het weten. Doch dit geheel terzijde (zou Herman Brusselmans zeggen).

De voorbije weken word ik des nachts overgeleverd aan dromen die werkelijk elke verbeelding tarten. De taferelen die zich daar afspelen zijn een roman waard en een verfilming toe. Tenminste, als ik ze nauwgezet zou noteren. Doorgaans word ik dermate het noorden kwijt wakker, dat ik niet de tegenwoordigheid van geest heb flarden van die nachtelijke openbaringen te vatten in woorden.

Het menselijk brein, het is wat. Het gaat met je op de loop. Het houdt je spiegels voor. En tegelijk is niets wat het lijkt. Want in een droom is je vader niet je vader, je halfbroer niet je halfbroer en je ex-vrouw niet je ex-vrouw. Zij verbeelden slechts personages, stukjes van jezelf die om aandacht, zorg en liefde bedelen. Er zijn kennelijk heel veel stukjes van mezelf die om aandacht, zorg en liefde bedelen. Ik word al te vaak wakker met de vraag: wie wil mij wat waarom vertellen? Maar dan daagt het mij telkens weer: aan het woord (of het droombeeld) is slechts mijn verloren, mijn verdoken ik. ‘Heb je ’t nu nog niet begrepen?’ fluistert het. En ik zoek strohalmen om mij aan vast te klampen, omdat het antwoord op die vraag ‘Neen’ is. Een woord dat rijmt op alleen.

Vorige nacht nog, sloot ik vrede met een stiefmoeder en één halfbroer. De andere halfbroer was kwaad en rancuneus. Mijn vader dobberde hulpeloos rond zonder dat hij iets van betekenis zei, al wees hij mijn stiefmoeder er wel op dat ik al kokende een professionele snijtechniek beheerste. Dat vond hij belangwekkend. (Ik heb vandaag een bleekselder, een bussel prei, drie ajuinen, twee tenen look en vier aardappelen versneden, als wilde ik zijn stelling kracht bijzetten.)

Wie ook opdook in mijn droom, was de eerste partner van mijn ex-vrouw na onze scheiding. Hij zei – zoals hij dat ooit, meer dan tien jaar geleden, écht deed – iets in de trant van ‘We kunnen toch allemaal vrienden zijn?’.

Daar lig je dan, in je bed, in een holst van de nacht. Je hoopt op een verkwikkende slaap, maar vader, stiefmoeder, halfbroers, ex-vrouw én haar loverboy duiken allemaal op in één en dezelfde droom, waarin je staat te koken voor hen, in de overtuiging dat alles goed komt. Wacht. Neen. Niet goed, dat is niet het juiste woord. Vrede, dát is het juiste woord. Je kookt in de overtuiging dat je zo vrede op tafel tovert.

Maar het gaat niet over hen, in je dromen. Het gaat over jou. Zij zijn slechts personages. En je wordt wakker. En je rilt, nat van het koud zweet. En je denkt: met hoeveel Jeroenen in mezelf moet ik nog vrede sluiten?

Er komt geen antwoord. Als vanouds komt er geen antwoord.

Dus zet je foute disco op en fiets je, hoofdtelefoon op het hoofd, naar het werk. En je zingt. Van ‘Staying alive’. En je lacht, want wat moet je anders?